Amorti

biletimi,
kör bir piyangocunun
titreyen ellerinden çekiyorum
savrulmuş hayatıma bir amorti vursa
bu, en büyük ikramiye bana!

sen’lerden örülmüş bir duvarın kenarından yürüyorum
sen’lerden örülmüş o duvara tutunarak
yalnızlıklardan kaçıyorum güya
yalnızlıklarıma birer davetiye gönderirken

ben o sen’leri bölüyorum
o sen’ler beni
bölük pörçük hayatımı
iliklemeye çalışıyorum beceriksiz ellerimle!

yamalı bir kum torbasına dönmüşüm
kendimi dövmekten geliyorum
bir iş dönüşü saati
yorgunum, bitkinim
dargınım kendime!

cevapları kendi içinde saklı sorguların
binlerce soruya gebe bakışlarında
bir sümüklüböceğin kabuğunu sürüklediği çaresizlikte
sürüklüyorum kendimi
bir kaplumbağanın “evim” dediği heyecanda
taşıyamıyorum artık bedenimi!

kendimi ispiyonluyorum
bir casusun kurşuna dizilme hakkını
görebilmek için kendimde

terazi burcundan gündönümlerinde
akşamdan kalma yorgun bir gündüzün sarhoşluğu,
kazandığı savaşlardan topladığı madalyaları
ağlayarak sayan bir askerin gölgesiyim

ah!
göz özü görmeyen bir havada
fareli köyün kavalcısını arıyorum:
ömrümün kalan kısmına hükümlü
peşinatsız dört taksit sudan ucuz üç kuruşluk acılarımı
dökmesi için denize!

Reha Yünlüel

 

yüreğin pusulandır!

her fırtınada
kendinden evvel
aklını kaybetmeye
hazır ve nazır
aklı evvel insan!

yüreğin pusulandır!

sıkı sarıl kendine…

Reha YÜNLÜEL

 

ağlara takılı bir yüreğin "pes!" hâline dair hikâyât

can abdurrahman’a ve
yaşmağa…

bırakılmış bir gölün
dalgınlığında yüzüyor yüzün
ve
bir çöl gülü misali
imge imge çekiyoruz bu yüreği ağlardan

I.

“hiçbir şey sağlam değil bu şehirde” diyor kadın
“ne ev, ne arkadaş, ne sevgili”
“hiçbir şey yok bu şehirde bana doğal olan, bana doğan!”

adam,
“sol anahtarının ilk notasıyla başlayamadığından, yapay” diyor

kadın, başı avuçlarının koynunda
sol anahtarını düşünüyor

ve kuşlar sol anahtarında düşünerek gölgelerini
akıyorlar, başının üstünden

“do, paspasın altında” diye fısıldıyor adam.

kadın “do”yu düşünüyor
başı avuçlarının oyununda
-kadın doğru düşünüyor-

alıyor paspasın altında paslanmış,
pes’leşmiş “do”yu
doooruluyor

“do” diyor kadın
bir ince, bir kalın
kapı, bir satırlık müzikle doğruluyor

ve kuşlar sol anahtarında bekleyerek gölgelerini
bakıyorlar kaçkere, kapının üstünden

kitliyor kapıyı kadın ardından
soyunuyor anahtarın rotasını
daha ilk notasından:

“ben hiç küsmeyen biriyim,
açıklamasız gitmeyen bir de…”

bir an’ı anlıyor adam.

“bir an” damlıyor:

dans başlıyor.

II.

adam bahsediyor,
saati zamana durmuş
saat kadına erken
adam zamana geç

(y)amaçsız rüzGAR’larda
yatıp kalktığından
gidip geldiğinden
UUUU’ldayıp durduuuundan bahsediyor adam
yüzükçü dükkânlarında unuttuğu dileklerden
aysberglerinin suyun dibindeki sıcak parçalarından
dışındaki yarım resminin, içindeki yarım sesi nasıl tamamladığından
tıp tıp çarpan posta kutularından bahsediyor
postacıya hep beş kalan saatlerden bir de…

-ayağına basıyor kadının farketmeden, adam-

kadın,
dalmalara dinleniyor
kâh kahverengi
kâh “ve” rengi oluyor

“ulan!” diyor kadın adama
“ulan!”

ulanıyor adam

-kadın, utanıveriyor ayağının acısını-

kumral bir gece serpiliyor
etten, kemikten ve cünüpten tenlere
rüyalar göle duruyor abdestsiz

binbir günaha kumral, gece

“biz meyk kreyzi” diyor cennet papağanı, yılana
rüyalar satene duruyor
saten elmaya
etkem ve etken!
“unutmak bir uyku hâli” diyor rüya, kâbusa
etken ve etkem!
“hayir uyku hâli bir unutmaktır asıl” diye sayıklıyor kâbus

hafıza çekimsizleşiyor
bir kedinin dört ayağı üzerine
çelimsizleşiyor

istihareye yatıyor kâbus
ve geceye rüya

gece, göle dalıyor
göl geceliyor

gölgeceliyor kadının yüzüne
yüreğini adam,
bir dilden bir döle

gece gölü döllüyor.

Reha YÜNLÜEL

 

eksimeyen-

evsiz-barksız
sabah yağmurlarınındır
gözlerim.
cami avlularına bırakılmış
vakitsiz sağanakların,
coşkulu fırtınaların,
ve bir de,
bir de
kandil cumalarından
tüten heyecanların.

çay bahçelerinin
kırk mumluk sarı ampullerinde
yakılıdır adlarımız
bizbiz yanar
benbön sönmez

yaz’ı bekleyen
kardanadem meydanlarından
geçer sözlerimiz
bana mısın demez
hiçbiri
bana mısın der
havvaları ademlerin
-üşümek zayıflıktır ya
kötü yola düşürür kardanhavvayı,
adamlarının gözü önünde-
kardanademler ondan beklerler yaz’ı
yokoluşları pahasına
varederler kadınlarını
varbırakırlar
kaçırırlar sözlerimizden.

uçuşan-saçışan kahkahalar
sarılır boyunlarımıza
atkılarımızdan çekiştirir
güleriz ergin dostum, geçeriz

sinekli mahalleler
hamamböcekli taverna mutfakları
kötümser garsonlar
hayatla aldığı olan
verdiği olmayan gazino patronları
ırgalamaz bizi dostum!
sineklerinden tablolar
böceklerinden şarkılar
garsonlarından iyimserlikler yapar
patronlarını gazinolarına yamak düzeriz

önümüzden bir adam geçer
kimbilir
hangi kadının
aşık olduğu
bir zamanlar
ter, tütün ve alkol kokusundan müterekkip
bir de yakasında kendisine ehemmiyet yükleyen
bilmemne birliğinin rozetası
kimbilir
hangi kadının
aşkından pişman olduğu
çooook sonrası

paslı kepenklerine koyar
renkli gözlüklerini
şişman kadın
bir çocuk,
prezervatifsiz
çit pervazlarından
atmaktadır
yüreğinin ilk adımlarını
anasının sahilinden hayatının sinesine doğru

çalıntı şarkılarda çalınsak da
ne gam!
her şarkı bizim şarkımızdır
her gam bizim gamımız

film repliklerinden
kaçamamış bir aşka meylederiz.
bir hac mevsiminde aşık olan
iki ihtiyarın öyküsüne çarpar kalbimiz
-başlamamış, bitirilmemiş
dolayısıyla yarım da bırakılmamış-
bir çift huysuz ve hırçın gölbalığının öyküsüne
işte böyle yakışırız.

le-z’avyatör barında
“evribadi niids sambadi” çalmaktadır
om dö fer’de jak brel
kolkola inmişizdir ankara sokaklarına dostum

sen duyarsın, ben görürüm
ankara anlamaz!

sevişmeler unutulmuştur
bir limon sepetine
sepette bir abajur yaşamaktadır
abajurda bir geyik
geyikte bir efsane
efsanede bir kayık kalkmaktadır ergin dostum
bizi bizbiz yapan mumların
kırklarına karıştıran..

sen görürsün, ben duyarım
strazburg anlamaz!

bir harita hatıratından
düşeriz kerevetlere
gökten,
ahmakıslatan ‘beş+x elma’ şeklinde
hatıra haritalarından
dizeler dizeriz,
kerevetler döşeriz

ankara görür, strazburg duyar
cânım dostum,

biz anlamazlık(‘)tan yanarız

*le-z’avyatör (Les Aviateurs-Uçucular) barı:
Strazburg’un havalı barlarından biri

*om dö fer (Homme de fer-Demirden Adam):
Strazburg’un merkez noktası. Aynı adı taşıyan eczanesinin sağ tepesinde bir
zırhlı adam vardır.

*”Evribadi niids sambadi” :
(Everybody Needs Somebody-Herkes Birisine İhtiyaç Duyar)
Pop’un hit şarkılarından birisi.

*Jak Brel (Jacques Brel):
“Ne me quittez pas”nın meşhur şarkıcısı, şairi.

Reha YÜNLÜEL

 

yazgı’ya dair…

vazgeçmek
intihar etmektir bazen:

intihar etmekse
kabullenmektir her zaman
yazgıyı
-değiştiremediğin,
değiştirmediğin,
değiştirmek istemediğin- .

Reha Yünlüel