ŞİİR SANATI

Art poétique

Charles Morice’e

Musiki, her şeyden önce musiki,
Bunun için Tekli Mısradan şaşma,
Daha basit olur, sanki erir havada,
Bırak ağdalı, alengirli söyleyişi.

Kelimelerini seçerken de yanılgı
Hakkın olsun, müsterih olasın.
En güzeli dumanlı olandır şarkının,
Hem Açık seçik hem Kapalı.

Tül ardındaki güzel gözler gibi
Olmalı. Gün işığı titremeli şiirinde,
Güpegündüz Ilık sonbahar göklerinde,
Ak yıldızların büründüğü mavi !

Zira Ayrıntının peşindeyiz hâlâ,
Sadece ayrıntı, Renge ne gerek! Ah !
Ayrıntı baş göz eder bir tek
Rüyayı düşle, kavalı boruyla !

O öldüren Nükteyi bırak !
Mavinin gözlerinden yaş getiren
O berbat Fikir ve pis Gülüşten
Uzak dur, alayı çürük sarımsak !

Şu Belagatin tutup boynunu kırsan !
Ne iyilik yaparsın, el atmışken,
Azıcık da şu Kafiyeye dur desen,
Zapt edilir mi, önünü almazsan ?

Kim icat etmiş şu illet Kafiyeyi !
Hangi sağır velet ya da hangi çılgın
Zenci sarmış başımıza, eğenin
Altında gıcırdayan şu kof sahte inciyi?

Her daim biraz daha Musiki !
Kanatlanan bir şey olmalı mısran,
Bir gönülden kalkıp başka göklerin
Başka sevdaların peşine düşmeli.

Mısran nane ve kekik kokuları
Saçan sabırsız sabah rüzgârına
Karışan hoş bir icat ve macera
Olsun… Gerisi laf kalabalığı.

Paul Verlaine
Çeviren: Yakup Yaşa

 

SON UMUT

Bir ağaç var mezarlıkta,
Uzayıp gider gönlünce,
Dikilmemiş yasa, kedere,
Sallanır küçük bir kaya boyunca.

Bu ağaca, hem yaz hem kış
Gelip konar bir kuş,
Acıklı şarkısını söyler durur.
O ağaç ve o kuş ikimiziz:

Sen hatıra, ben ise yokluk,
Zaman geri gitse de, yazık,
Yine başımı dizlerine koysam !

Ah, yaşamak mı! Güzelim, ne çare,
Düştü canıma soğuk ölüm…
Söyle bari kalbinde miyim?

Paul Verlaine
Çeviren: Yakup Yaşa

 

Yorgunluk

Usluluk, usluluk, usluluk, ah, ne güzeldir!
Bırak biraz dinlensin bu alevli arzular.
En doyumsuz anında bile sevdanın, ey yar
Kadın bizi ablaca terkedebilmelidir.

Öpsün yorgun tenimi uykulu okşayışlar,
Sıcak soluğun, salınan bakışın bence bir
Git, uzun bir öpücüğün tadında değildir
Inatçı titreyişler, çılgın kucaklayışlar!

Ama sen haylaz çocuğum, diyorsun ki bana:
“Yüreğinde tutkunun boruları çalmada!”
Aldırma sen borular bildiği gibi çalsın!

Alnını alnıma koy, ellerini elime
Yarın bozsan bile gel andiçelim seninle,
Ve ağlayalım sabaha dek, ey küçük çapkın!

Paul Verlaine

 

Gök Öyle Mavi

Gök öyle mavi, öyle durgun,
Damlar üzerinde!
Yeşil bir dal sallana dursun,
Damlar üzerinde!

Ürpertip gökyüzünü birden,
Bir çan tın tın eder.
Bir kuştur şu ağaçta öten;
Türküsünü söyler.

İşte hayat! aç gözünü gör;
Bak ne kadar sade.
Her günkü sâkin gürültüdür,
Şehirden gelmekte.

Ey sen ki durmadan ağlarsın,
Döversin dizini;
Gel söyle bakalım ne yaptın,
N’ettin gençliğini?

Paul Verlaine
Çeviri: Cahit Sıtkı Tarancı

 

Alıştığım Düş

Hayal eder dururum;yüreğimi dağlayan
Düşünü bir kadının, sevdiğim, beni seven,
Ne tüm özge bir insan, ne kendine benzeyen
Bilinmedik bir kadın, beni seven, anlayan.

Beni anlıyor O, ve yüreğim, ışıldayan
Yüreğim O’nun için sorun olmaktan çıktı,
O’dur solgun alnımın sıcak ıslaklığını
Gözyaşlarıyla serinletmek için ağlayan.

Bilmem, esmer mi, sarışın mı, kızıl saçlı mı ?
Hatırladığıma göre, tatlı bir ismi vardı
Ömrün sürgün ettiği aşıkların ki gibi.

Bakışı bakışına benzerdi anıtların,
Sesi vardı uzak, sakim, ağır bir sesi
Perde perde kaybolan sesince aşıkların.

Paul Verlaine