Can Havli

Sonra sessizlik geldi candan çekilen canın acısı
Eti taşıyan her bedenden bulaşan
–dünya burda henüz büyük bir yerdir
Kıskançlığım için fazladır geniştir
Ne kadar büyüsem her yeri kaplayamam
Bir tetiğe bassam
Var üşüyenleri bir ısıtan –sen olma o- olmasan-
Her balığın bir tanrısı var –biri çekecektir ağdan
Bir iğne geçtiğinde damağa
Biri çektiğinde sudan
Biri yanındakine hafifçe dönüp
-üşüyor musun
Dediğinde
Başlayan
Büyük av mevsimi başladığında
Hızlanan kanın akışıdır
Tuzak çukurlardan çektiğimdir kendimi
Ustalıkla izledin ve yaklaştın
Bitti
dedikleri zaman
Biri “Son” diye bağırdığında bir film koptuğunda
Bir kazma toprağa ilk vurduğunda
-ölüyü gömecekler Mehmet
Her ölü gömülecektir
Terminallerden otobüsler kalkıyor saat başları
Saatleri vursunlar mı
Objektife bakıyoruz beraber -tiktak
Yalnız yalnız koyuyor paketlere biz birer fidanı
Biz sadece güzel olanı
Biz ağzımızdan çıkanı
Füturla ismimiz içinde kımıldamadan
Durabildiğimiz için dik
Her birimiz
Ters yöne gittiğinde
Biri kalıyor gibi olacak –kural bu
Gider gibi olan gittiğinde de kalmıştır
-tiktak
Aşk
Bir ayrılma anında kaldırımda
Karşıya geçip hızla döndüğünde
Gitmemiş olandır
Şimdi
Kemiklerimi eziyor gece
Bunu söyleyebildim -hadi hayran kal cesaretime
Üşümemiz geçmeyecek biliyorum
hangi ruhun yongasıyız bulmadan
Sen, acı çektirmeden sona erdirebilen avı
Delirip delirip bir kucak çalı çırpıyı
Kucağıma bırakan -fetusum
Sönmesin o ateşi
diye harlayan
kimdi o, tanıyor muyuz onu -sen ve ben
Karşılıklı
Konuşuyor muyuz sahiden
İlk atılacak ağırlık, ağırdan alınan, her ağrının sebebi
Mideden başa doğru yükseldin
Varım işte sana varım –ben, ilk atılacak ağırlık
Baştan kalbe inecektin
Gerçek bir denize girmeden
Gerçek bir uykuya henüz dalmadan
Son uyanıklık anında –küçük bir evdesin –denize yakın
Bir kanama belirtisi –ve düştün!
Sonra sessizlik geldi candan çekilen canın acısı

Hayriye Ünal

 

Hain

Sana üç haftadır ihanet etmiyorum
Sana üç hafta dile kolay
Sana –laf aramızda- hafta değil
Tam üç koca ay
Bile değil gerçek olan üç yıldır
Ne ihanet… ne ikame…
Herhangi sebeplerle

Ben miyim taraçada bu oturan
Bu taraça halka bakan
Müzmin akıntılarla ben sırnaşık türkülerle
Koşuşan trombositlerle kanında bir delinin ben ay endam?
Çukur avuç bir dilenci bir de kapımdan geçmesin mi
Bükün dedim kulağını isteyicilerin
Haspama da tez elden kurşun döktürüverin

Sana merhaba der miyim desem olur mu
Bunu bile bilmiyorum sen orada nasılsın bunu da bilmiyorum
Bense iyi değilim, iyilerdenim ama
Hain olmadım hiç ne fikrimi bozdum ne ağladım bir damla
Bile harcamadım harcamadım
Çelerek aklını çelimsiz bir adamın
Adımlarını birbirine dolaştırmadım vallahi dolaştırmadım

Ama şaştım kendi adımlarımı
Adımlarımla adamlarımla kaskalabalık başımla
Kafamda düştüm kireçli bir çukura
Şiirler yazıp şiirle örülecek bir kurtuluşa..
Kurtların uğramadığı bir kurtuluşa..
Bize yalan söylediler!
Kurtuluş yok!.. Olsaydı elverirdiler

İkinci yeni kendini kurtarmakla
Bize bıraktı boğuluşunu toza boğdu da açtığı yolu
Ne komik biz burada biz… yani ben
Ben… Ben düşeyazdım kostak çelmelerle
Usta fırçalarla suretimi çarpıttım da
Almadım bir lokma sofrasından sana küfredenin
Şiirler yazdım ve yasakladım ah u enin

Şiirle sana uzatılacak bir doğruya inandım
Sana bir şey uzatılabilir sandım
Sana bir şey uzatmakla
Küfre girdim girdabımda boğuldu bin saka
Üşüyerek ölürdüm hep üşürdüm hep üşürdüm kış yaz demezdim
Üşüşürdü sakalar düşlerimden taşarken
Hepsine bir mezar beğenirdi Ankara

Ô mon enfant épuisé!*
Üşürdüm kanat dalgandan “mollement balancés sur l’aile
Du tourbillon intelligent/ dans un délire paralèle”**
Bu civarda kaldırmazdı kimse beni, ölürdüm
Sanırım huylanmışlardı ölüşümden her gece
Sana bir elçi gönderseydim çullanıp üstüne korkuturdun
Sana bir kuş gönderseydim etine tamah eder vururdun

Beni bir kere affet ki çıkayım ihramdan
Keçe çadırda tozlandı saçımdan parça alayım
Sözcükleri kitapları taşa çalayım hepsi yansın
Affetmezsen ölüşümde bir yılgınlık olacak
Affetmezsen kan kusacak
Kin kusacak yağlı kendir paslanacak
Beni yüz bin affet bu kötü can ancak bağışlanacak

* Behey benim bitap, verimsiz çocuğum!
** “Gevşekçe sallanarak kanadı üstünde
Zihin kasırgasının
Paralel bir sayıklama içinde”
(Baudelaire, “Aşıkların Şarabı”)

Hayriye Ünal

 

Bana Fazla Bana Az

Bu gidişten cayarsam
Şeytanlar güler bana
Caymadığım her gidişten sonra
Kurulmazsa bir darağacı
İşlemezse tıkır tıkır bir giyotin
Uzak bir kıyı şehrinde bana ihanet edilmiştir
Bütün vilayetlerde bir sevgilim
Öylesine birinin koynuna girmiştir
Meğer yatmadığı han
Uğramadığı kışlak
Kalmamış erkeklerimin

Az bile bana
Az bana daha hınçla vuraydı kahpenin yanağına
Az bana mektuplar ve hadım duygularla
Parklar ve sokaklar şahit tutularak odada ne var ne yoksa
Göğe uzatılarak inançla şahadet parmağı
İşe Tanrı katılarak
Bir kadına varılaydı da
-İşte bu fazla bana-
O kadın kanmayaydı
Bir kadın bir defacık kanmayaydı
-Az bana-

Bir günde iki kalleş bana fazla
Bir günde iki künde
Bir kündeden kalkmadan
Kendimi vurduysam bir şiirden ötekine
Ele verdiyse beni şiir bir müstantiğe
Az bile bana, bir mahzene iniyorum
Giderek kararıyor etrafımdaki hava
O da iniyor biliyorum
Sarsıla sarsıla köpüre köpüre
Çarpa çarpa kayalara
Ama yüzünü her gün biraz daha az

Ay doğarmış onun gündüzlerine
Fecrinde bile ay doğanın
Ay parçasını taşa çalmak nesine
O ağır elin yüze inişinde kir insafsız bir infaz
Az bile bana
Bu bir macera
Bu özleyiş bu vazgeçiş
Bu gark olan ıstıraplara kolokyumlarda
Minik tüplerde, atomda hapsolan hava
Bu uzuvlarımdaki heves-i infilak
Bana fazla

Doğduğu güne
Battığı güne
Gelmişine geçmişine
Ay doğarmış bana fazla
Ay boynunda zifirî bir kolye
Yar koynunda zift karası gözlerle
Geçer lâkin meydanlardan kavşaklardan
Geçer lâkin üstü başı iki dirhem
Sulh bilmeyen gözü gönlü
Kırpık kırpık
Lîme lîme

Bunlar senin bulvarların bunlar senin
Bunları saymadın çiğnediğin çiğnendiğin
Saymadığın bulvarların
Bunlardan ikiz kalpler doğurdun
Yumuşacık sözlerle fakihlerin hükümleri üstünden akardın ya
Can havliyle bir hizaya girerdi kıstasların
“Haykır kime lâkin” bunlar senin
Onlar senin sen sahibisin gönlünde yatan her yiğidin
Başını yaktığın başından baş aldığın aşkından baş alamadığın
Az bile sana
Çok sevmezdin zâhir tez olmasın diyedir firakın

Aç değiliz avuçlar yere doğru şükürle toprağa kapanarak
Yine şükürle göğe açılarak
Bütün açıklardan nüfuz ederiz içe içe en içe
Dilimizde –üç öğün beş vakit- her kilidi kıran sûre-i tevbe
İçtiğimiz mey kırdığımız şişe
Gördüğümüz düş bitmeyen didişme
Ortak ha kinle ha kölece bir düzenle
O da iniyor biliyorum
Dimdik hızla erkekçe güvenle
Boynunda yüzyıllık kirişleri tonozları inleten hüküm
Tartaklanmış kollarından uzattığı mengene az bile bana

İniyorum çelik kollardan
Kıskaçlardan uzaklaşarak suya
Suda haber suda üç güne değin yol görünür hep görünür
Yaşıtlarım hemcinslerim erkeklerim yollarda heder olmuştur
Hem besmelesiz,
Bense hep suya inanarak
Sudan başlayarak
Su gibi akarak su gibi aziz
Bir su görünmezse bana ya?
Ya bir kürek bir kazma
Ya bir zincir bir tasma

Ya bir şahan? Az bana!
İsterik ve tekinsiz bir karga!
Mer’aları kaplayan ehil ve yabanıl
Bu havayı kıpkızıl
Sürülerle kanatlı ve alıcı
Pençesinde birer canlı
Benim sürülerim isterik ve tuhaf
Bu zerrelere kadar
Damarları bir koşu kat edip içe işleyen
Bu deveyi yardan uçuran merak
Bana fazla!

Hayriye Ünal

 

Beni Sade Sen Sevdin

Eşyamda izin ayağımda tozun var mı diye sorarsan
Sana can çekişe çekişe değişen eşyayı haber veririm
Ayağımın tozunu silktim eşyamı karıncaya yükledim
Kırık yayda kalıveren ok gibi kaldım amma
Hiç korkmadım seni sukût-ı hayâle uğratmadım

Sen hâtim ol ben yarım sen hâtem vur ben dargın sen hatır kır
Ben uzun uzadıya kendimi açıklayayım ki bilinsin nasıl bir zulmetteyim
Bilinsin bu evren duanla her gün en baştan nasıl yaratılır
Boş bir sadak gibi kaldım amma zaten nehirler çekilmiş kurumuş göller
Aramızda deniz vardır (…) bana kalan sade sabır sade sabır…

Ben bu kırık izzet-i nefisle çok uzağa gitmem biliyorum
Bende ramak kalmıştır her şeye hasmane tertiplere ölmeye ramak kalmış
Flamasında ölüm işaretleriyle bir kuru benliğim kalmış
Kesilmemiş kartalmış bir adak gibi kaldım amma katılaşmadım
Hatırla sana ve kendime hep inandım, işte ordayım

İmanını tazeledin her cürmümden kalbimden sızan acıdan
Korkarak belirsiz bırakarak dokunmayarak beni sevdin
Tanrı hakkı için sevdin ebedî dostunu bildim, buydu seni avutacak
Hem gerçek hem yalan olan, işte bak bu açık seçikti aramızda
Seni affetmedim sana teslim gönlümü esirgedim bağışladım

Sen sendelediğinde inancımın ilk perdesi yırtıldı
Dediler ki suya götürür susuz getirir adamı
Dediler ki bîvefadır boşuna çınlamasın kulağın
Bense bir kez kerametine iman etmiştim divitin ve hokkanın
Gene de tuz basmadım zaafına seni hasletimden azadladım

Ateşi keselim kesilebilir değilse de, nâmı var ateşkesin
Bu ateşin nârında yanacak sözlükler ve kuralları simyanın
Birkaç sayfa kurtaralım kekeme kalsak bile isimsiz mektuplar için
Şartsız ve müdânâsız bir mütareke imzaladım amma
Kerem ettim sana seni hiç aklımdan çıkarmadım

Şimdi burada her şey pırıl pırıl aydınlık ve her saat gündüz
Duvarlarda masalarda kulelerde duranlar bile on ikiye vurmuş
Dünyanın her yerinde kalbimin rehberliğinde bir çocuk doğmuş
Her çocuğa adın konmuş akrep durmuş on ikide işlememiş saniye
Bu aşkın aşkı kaldı bende onursa hiçtir terazi kefesinde.

Hayriye Ünal