geç buldum çabuk kaybettim

şiir iyi
acı
ve üzerime göreydi
ben hep göz ucuyla bakıyor
ve hep sıyırtma geçiyordum
bu arada ekranda birileri
birdenbire yaşlanıyordu

çevrecileri astılar
hükümet meydanında
sonrası çatışma

bana göreydi şiir
iyi
ve acı
tapınaklarla
müminlerin
ne etsem ayırdına varamıyordum
hiç dinleyemedim
yer yer kulağıma çalınan sesler oldu
derken antonyo çıkageldi
eğer ihanet etmezse
ihanet etmiş oluyor
hiç yanlış yapmıyor
çirkin
ama hep doüru davranizordu
dürüst adamlar
şu bizim güneylileri diyorum
sadıktılar
ama doğru olan hiçbir şey
yapmadılar:
doğruluk hazindi
yalnız beni aldatır
taze hüzün diye
dehşet satarlardı
şiire göreydim
iyi ve acı
/kim ne derse desin
ruhumdu
bu karanlıkta hançerlediğim/
herkes gittiği halde
hiçbir şey bitmedi
/işi sululuğa dökebilir
bir başka yanından tutabilir
miyiz/
yine de iyi olan
bir yeni şey var
artık radyolarda parazit yok
“geç buldum çabuk kaybettim”

Murat Kapkıner

 

eylül giyinmiş güz kızları

ya durursa
bir gün bu kasırga
şafak sökerse
kar kalkarsa ülkemden
gün herkesin bildiği yerden doğarsa
yarasalarım kaçışır
mağaramdan çıkmaya zorlanırsam
çay
sigarayla çalışmışsa makinam
leş yemişsem bir ömür
taze et koyarlarsa ağzıma
bir gün
âyet hadislerle konuşmaya
konferanslar vermeye başlarsam
yahudi
hristiyan
yahut müslümancılık yaparsam
ölmeden önce

senden başka
ya herhangi
bir şey
girerse hayatıma
sana şiirden
sana inanmaktan başka
eylül giyinmiş güz kızları gibi

sen pınardın Gürün’de
karpuz çatlatan
girecektim içine
anadan üryan
kuzey rüzgârıydın
oldum bittim
bağrıma esecektin
buz torbası
/alnıma koyacaklardı

kar fırtınasıydın
üzerimi örtecek
Sibirya’m
buz çadırım
barınağım
çölümden alacaktın
soğuyacaktım
tavında akkor demirdim
su verecektin/

eylül giyinmiş kızlar
pınarlar
kar
eriyen buzlar
açılan patikalar
keçiler
ılıyan göllerim
kediler
sönen ateşlerim
soğuyan bir yerlerim
olsun istiyorlar

onlara bir güneş çiziyorum
siyah
bahar yapıyorum
gri
‘elimden gelen bu’
kar
kara yağıyor defterlerimde
her eylül giden leyla
kötü
çok kötü
eylül müsveddeleri birikiyor
gene cebimde

Murat Kapkıner

 

Bileklerimde Şiir

uzak soylu
yağmur yüzlü derviş’tim
‘bakılmaya doyulmayan gözlerim’ vardı
parmaklarım piyano

rivayet mütevatir
yine de aynalardan korkuyorum

bilirdim kalmayacaktı
yüzümde yer yer beliren
arı duru ak nur
sevda nöbetlerimden geriye

kalbimdeki burgaç kitabesi
bileklerimdeki şiiri
yine ben
yalnız ben sökebilirim

Murat Kapkıner

 

İntiharım Tartışılırken Hariçten Okuduğum Savunmamdır

‘Hiçkimse bana göre yaşamadı
benim için
sebeb-i intiharım budur”
diye yazmıştım
bıraktığım pusulaya
ins ü cin
bencil olduğuma yordu
zalımına bencil
hiçkimse
ama hiçkimse
doğru dürüst okuyamadı
/gerçi
evet
birinc, sınıfa gitmiyor
‘ben daha yeni geliyor’dum ‘buraya’
imlam biraz bozuktu/

intiharımın
şey-i vahid sebebini
”biri için yaşamalıydım”
şeklinde yazsaydım
bunu hiç sökemecekler
ya
adem tabletleridir okunamazlar
ya köle
diyeceklerdi bu kez
zalımına köle

Murat Kapkıner

 

İkinci Cemre

gün batar
kuşlar dönerdi
seherler
adama namaz kıldıran ihtişamını yitirdi
artık ne gün batıyor ne kuşlar dönüyor
akşam ile yatsı arası

eğer erirse
kar ilkin damlarda erirdi
sahurlar olurdu
iftarlar eskiden
orucu inanmayana tutturan
inanmasa da insan
bu iftar
bu sahur inanılası bir şeydi
cemreler düşerdi eskiden
bir yâsin bir cemre
bir cemre bir çocuk düşerdi
zemheri vardı
kırk gün
mart dokuzu
kocakarı fırtınası
cemreler düşerdi eskiden,
bir yâsin bir cemre
bir cemre bir çocuk düşerdi
‘zahmeti’ derdi anam
kırk gün de bu cem’an
gül açardı ardından

üçbin yılın cemresi düştü
teki benim olmayan
bir daha düşerse
/çocukken inandığım gibi/
gökten bağrıma bir kor
düşse düşse düşecek
/Bütün cemreler düştü mü çocuklar/

Murat Kapkıner