Kapımda bekliyor şimdi.
Ne yapmalı ve nasıl yapmalı uzaklaştırmalıyım onu.
Kalbini kırmadan, yaralamadan.
Önce zihnimi ve yüreğimi meşgul etsem;
hem öyle meşgul etsem ki, kapıyı çalışını duymasam.
Uyuduğuma inanarak geri dönse.
Gelmese bir kaç gün.
Ve onu özlesem
….
Yalnızlığın ayak sesleri kapımda yine.
Yattığım yerden sessiz fakat emin adımlarla yürüyüşünü hissediyorum.
Israrla kapımı çalacak birazdan.
Hemen her gece böyle oluyor.
Artık geceleri, onsuz düşünemiyorum.
Onunla yaşamak yalnız gecelere mahsus da değil.
İstediği anda buluyor beni.
Bazen kalabalıkların içinde, bazen yüreğime umut dolduran bir günün bitiminde,
bazen de paylaşmanın gereğine doyasıya inandığım ve
konuşmayı dahi göze aldığım saatlerde apansız düşüveriyor içime.
“ Ne güzel gidiyordu”
dediğim her şey darmadağın oluyor, toparlayamıyorum.
Paylaşmak da dahil, yitiriyorum bütün kelimeleri.
Belki bir dost kazanırım dediğim bu saatlerden, elim boş dönüyorum ona.
Yine de kızamıyorum.
Çünkü her gelişiyle bir yalana aldanmaktan kurtulduğumu anlıyorum.
Ve anladıkça ona bağlanıyorum.
….
Ne zaman seni düşünsem bu soruları sormadan geçemiyorum.
Hala bir şiir okurken ürperiyor mu için,
Hüzün yüklü bir bulut mu gözlerin,
Sevgiye açık mı yüreğin,
Arasıra da olsa düşlerinde konukluyor musun beni ve
kapkaranlık bir gecede boşlukta bir umuda sarılarak bekliyor musun?
O kadar rahat ve
soğuk,
Hayır deme ne olur
Korkuyorum,
çok
Korkuyorum.
…
Gitmeliysen ve eğer gideceksen,
bir ayet bırak yüreğime; sabrı büyütenlerden.
diyebilirdim ona ve o ayeti bırakarak gidebilirdi.
Melek Paşalı
Şiir Antolojim 