Ayışığı Sonatı

– Birinci Şiir

Bütün ışıkları söndürdüm

Ardına kadar açtım penceremi.

Nasıl beklediğimi bilirsin

Unutma e mi?

Bir beyaz kedi gibi gel pencereme

Öyle sessiz gir içeri.

Yalnız oturamıyorum artık

Sıkılıyorum geceleri.

Bir kilim ser odama, dört köşeli

Üstünde asma yaprakları olsun;

Dost yüzlü gölgeler içinde,

Misafirim olursun.

– İkinci şiir –

Küçük avuçlarımı hatırlarsın

Babam için dua ettiğim günler,

Parmaklarıma bakma şimdi

Sonradan büyüdüler.

Sen benim çocukluğumun ışığı

Hiç değişmedin değil mi?

Sokul şöyle yanıma, sokul

Tut ellerimi.

Gör nasıl büyüyor insan

Benim için geçmede yıllar.

Senin boyunsa hâlâ

Pencerenin boyu kadar.

– Üçüncü şiir –

Kimseye söylemediğim şeydir

Ben artık eski İLHAN değilim.

Gündüzleri bir şey değil

Geceleri artıyor garipliğim.

Küçük çıplak ayaklarla, sessiz

Aklıma geldi mi sevdiğim

İki ucunda iki iplik

Sabun misali kesilir yüreğim.

Öyle bak yüzüme, bakma

Benim iyi kalpli ayışığım.

Bilmelisin artık. Bilmelisin

Zil zurna aşığım.

İlhan Demiraslan

 

Bir Aşktan Sonra Şehir Mahzunluğu

Bu kadar büyük değildi şehir
Gökyüzü kapalı değildi
Böyle sessiz değildi insanlar
Parklar da sıkmaya başladı beni
Anlaşılan bir şey var.

Ağzıma koymamıştım içkiyi
Zamanla türlüsüne alıştım
Bilmediğim şeydi kadınlar
Ah!. ben hiç böylesine mahzun olmamıştım
Şimdiye kadar.

İlhan Demiraslan