Ay doğdu!
Parıldıyor, küçücük altın gibi yıldızlar;
Duru gökyüzünde.
Orman karanlık ve sessiz;
Çayırlardan yükseliyor,
Beyaz mucizevi bir sis.
Ne kadar durgun dünya,
Alacakaranlığın perdesi ardında.
Dingin bir oda gibi,
Rahat ve huzurlu.
Uykuya dalıp unutmalı,
Gün boyu depreşen acıları!
Ayı görüyor musun gökte,
Nasıl da kusursuz ve güzel;
Yüzünün yarısını gizlediği halde.
Bakmasını bilmediğimiz için, göremediğimiz
Birçok başka şeyle birlikte;
Gözümüzden kaçan bir ece işte!
Biz gururlu insanoğulları,
Nasıl da kibirliyiz, zavallı günahkarlarız!
Hiçbir şey bildiğimiz yok aslında,
Hiçlik eğiriyoruz sürekli!
Türlü boş işlerle, sanatla oyalanıyoruz;
Oysa, giderek asıl amacımızdan uzaklaşıyoruz.
Tanrım, bize kurtuluşa giden yolu göster!
Ölümlü olana kanmasın, kapılmasın ruhlarımız,
Kibir olmasın kıvancımız!
Sıradan insanlar olalım
Ve şu dünyada, senin huzurunda;
Çocuklar gibi inançlı ve şen kalalım!
Sonunda acısız,
Tatlı bir ölümün kollarında;
Al bizi yanına!
Yanına vardığımızdaysa,
Yerimiz cennet olsun;
Sen ki, efendimiz ve Tanrımız değil misin?
O halde yatın kardeşler;
Tanrı aşkına, yatın haydi!
Esirge bizi Tanrım,
Huzur içinde uyuyalım;
Hasta yatağındaki komşumuz da öyle!
Şiir Antolojim 