Güneş gecenin kuyusunu kazarken,
Düşünü yağmura batırıp dilek tutmuş annem
Ondanmış gözlerimin ela oluşu…
Kuru sıkı ağlayışımla vurduğum annem
ellerini yüzüme dikip
ayağında sallıyor kundağıma iliklediği ömrünü
Göz çukurlarına alın terini biriktiren babam
Günden önce ağaran saçlarını düzeltip
bir yanı göçük yüreğini
dedemden yadigar türküyle ovalıyor
geçiyor içinin ağrısı
Ekmeğine emeğini sürüp
düşüyor yola
Aklında günışığı saçlı annem…
Gözleri güneşi küstüren annem
Ses tellerine asıyor taze gülüşünü
Kurutup çeyizine koyacak ömrü sürmeli kızının
Yanına da katlanmış bir parça hüzün
Hayattan artırabildiği kadar umut
nazar değmeyecek kadar da gökyüzü…
Ben
gözlerim kandil
ellerim çiçek
Yüzümde denize aç martı merakı
Uğur böceklerini kovalarken bahçede
Annem kollarımı, babam ayaklarımı sündürüyor
Sıkıca sarılıyorum hayatın bacaklarına…
sonra
masalların kısırlaştırıldığı bir vakit!
Gecenin içine gece düşüyor
Ölüyorum karanlıktan…
Annem yüzüme çarpıp çıkıyor hayatı
Babam hiç dönmüyor gittiği türküden.
büyüyorum içimde dünya kadar kimsesiz çocukla…
Şiir Antolojim 