çocukluğum yok oldu
hafızanın zeminindeki tutkal
sökülüyor idi derimin içyüzünden
gözlerimden bakarak peşinden sürükler idi
gövdem sanki köklerinden vazgeçiyor idi
talihsizliğin belirtisiydim sanki daima
kuru çamur topraktan daha kuru
uyanmak istemez idi, kalpteki tutku
serinlik güne varmak istemez idi
evim olsun yolunu bilen olmasın idi
selamdan uzaktı ikametgâhım
yitirmişti emniyet ruhumdaki yerini
ama teorem yanılgı içermez idi
insanın rüyası başlangıçta değil idi
hakkımda iyi niyet besleyen olmasın idi
ne yapsam babamla birlikte kalacak
gündüze değil geceye ait kalacak
istememdi oysa hiç kimseye dahil olmak
ama gördüğünüz içi boş deri, varoluş değil idi
hasta olayım, ziyaretçim olmasın idi
çekildi çamurdaki su
benzim çekildi yüzümden
sokağa çıkarken çekildiğim huzurevi
derin suyun dibine iniyormuş gibi
nâdim olayım, beni hatırlayan olmasın idi
Yücel Kayıran
Şiir Antolojim 